صداقت در خانواده

«صداقت» یکی از صفاتی است که باید در تمامی مراحل زندگی یک فرد رعایت شود. در یک تعریف ساده، صداقت نمایان کردن بی کم و کاست آن چیزهائی است که در ما وجود دارد. صداقت، فقط گفتن یک جمله ی راست نیست؛ بلکه تطابق فعل و گفتار فرد با آن چیزی است که در گذشته بوده است، در حال هست و در آینده خواهد بود.
مراقب باشیم که ذرّه ای از صداقت کم نگذاریم. یکی از عناصر محبوبیّت، صداقت است. غالباً مردم با شخصی که صادق است و دوز و کلکی در کارش نیست، به راحتی همراه و همدل می شوند و انتظارشان را از او، به حداقل می رسانند.

برخی زرنگی را در عدم صداقت می دانند؛ درحالی که همان طور که خواهیم گفت اوج موفّقیِت در صداقت است.

همسری که در دوره ی مجردی توقف کرده است!

عدم گذار از دوران مجردی چه مشکلاتی را می تواند برای زوج به همراه داشته باشد؟

هر فردی در شکل طبیعی و پذیرفته شده اش در یک خانوده متولد می شود که یک زن و یک مرد به طور شرعی و قانونی تشکیل داده اند و پدر و مادر او محسوب می شوند؛ اما اگر این عرف شکسته شود و فرد در خانواده متولد نشود، معمولاً نهادهای دولتی سرپرستی کودک را قبول می کنند یا توسط همین نهادها و رعایت برخی ضوابط، کودک به خانواده های ذی صلاح تحویل داده می شود. زیرا هر کودکی تا قبل از رسیدن به سن قانونی نیاز به مراقب و سرپرست دارد و باید در خانواده یا چیزی شبیه به آن زندگی کند.

نوع نگاه من به همسرم

نحوه شناخت ما از دیگران چه تأثیری بر روابط زناشویی ما دارد؟

سازه های شناختی مختل:

مدت هاست که کار مشاوره با زوجین در شرف طلاق را که دادخواست قضایی در این باره داده اند، به عهده گرفته ام. تا به حال صدها پرونده در این رابطه بررسی و مشاوره شده است. صدها ساعت جلسه ی مشاوره قبل از طلاق با زوجین دچار مشکل داشته ام که با هدف پیش گیری از طلاق به اینجانب ارجاع داده می شود. تا به حال در بیش از 50 درصد موارد موفق بوده ام که زوجین را به صلح و سازش سوق دهم و متأسفانه در مواردی فرآیند جدایی و طلاق اتفاق افتاده و شاهد از هم گسستگی زندگی زناشویی بوده ام.

مودت در خانواده از دیدگاه قرآن

ودّ در لغت به معنی محبت، دوست داشتن و آرزو داشتن آمده است.(الخوری الشرتونی، 1416، ج2: 1436؛ ابن فارس، 1398، ج6: 75) کلمه مودّت که شش بار در قرآن آمده به معنای محبتی است که اثرش در مقام عمل ظاهر باشد. بعضی نسبت مودّت به محبت را مانند نسبت خضوع به خشوع دانسته اند؛ زیرا به حالتی خضوع می گویند که در مقام عمل اثرش مشخص بود، برخلاف خشوع که به معنای نوعی تأثر نفسانی است که از مشاهده عظمت و کبریایی در دل پدید می آید.( طباطبایی، 1417، ج16: 166)